فیلمی آرامش بخش برای یافتن شادی در زندگی
جهان امروز بسیار بزرگ و پیچیده به نظر می‌رسد. اگر حتی وقت کمی را در شبکه‌های اجتماعی بگذرانید، یا حتی این کار را نکنید، ممکن است احساس کنید که اگر دکور خانه خود را تغییر ندهید، کمد لباس هایتان به سبک مینیمال نباشد، یا در طول روز مدیتیشن انجام ندهید، زندگی مدرن را اشتباه انجام می‌دهید. به عبارت دیگر امروزه برای داشتن یک زندگی ساده باید فشار زیادی را تحمل کنیم.
پادزهر این مشکل، فیلم روزهای عالی ویم وندرس است.کوجی یاکوشو بازیگر خارق‌العاده ژاپنی نقش هیرایاما را بازی می‌کند که شاید در ابتدا به نظر برسد زندگی او با شغلش تعریف می‌شود:. او توالت‌های عمومی را در توکیو تمیز می‌کند. هر روز لباس آبی خود با نوشته توالت توکیو رویش را می پوشد، کلیدها و تلفن خود را از یک قفسه باریک در ورودی آپارتمان جمع و جور خود برمی دارد و در شهر می‌چرخد. او آینه ها را برق می اندازد، شیرآلات را با احتیاط پاک می کند، و با یک آینه کوچک، سطح زیرین توالت را بررسی می کند تا مطمئن شود که هر اینچ از آن را تمیز کرده است. به بهانه نامزد شدن این فیلم به عنوان بهترین فیلم بین المللی در اسکار 2024، در این مقاله یلووال مدیا به سراغ بررسی داستان زندگی به بهانه نامزد شدن این فیلم به عنوان بهترین فیلم بین المللی در اسکار 2024، رفته ایم. با ما همراه باشید.
نگاهی از اعماق قلب به دنیا
روزهای او یکسان می گذرند. هیرایاما، مردی کم حرف در 60 سالگی، در آپارتمان ساده و کوچک خود با نور خاکستری قبل از طلوع از خواب بیدار می شود. او لباس‌هایش را می‌پوشد، یک لیوان قهوه ماشینی می خرد و با ون کوچکش به راه می‌افتد تا کارش را شروع کند و با پشتکار توالت‌های عمومی توکیو را تمیز کند. او یک زندگی کاملا انفرادی دارد. هیرایاما گاهی در طول چند روز فقط چند کلمه حرف می زند. حتی اگر مردم متوجه او شوند، تا حد زیادی او را به شکل یک موجود چندش آور می بینند. اما بیشتر آنها حتی او را نمی بینند.اما نگاه و تفکر ذن ویم وندرس در مورد زیبایی، تحقق و سادگی کاملا برعکس است. این فیلم یک تصویر دردناک و به‌طور غیرمنتظره‌ای دوست داشتنی است که زندگی را تایید می‌کند. همه چیز به نوع نگاه شما به چیزها بستگی دارد. هیرایاما با چشمانش به دنیا می نگرد، اما با قلبش می بیند.
هر چیزی می تواند تعالی پیدا کند
عنوان اصلی فیلم در ابتدا کلمه ژاپنی «komorebi» بود. ترجمه تحت اللفظی آن به معنای «عبور نور خورشید از میان درختان» است. اما در فیلم چیزی بیشتر از این وجود دارد و از ارتباط عمیق با طبیعت و ضرورت مکث و صرف زمان برای جذب و درک کمال جزئیات کوچک و به ظاهر بی‌اهمیت صحبت می‌کند. هیرایاما نه تنها همه اینها را درک کرده است، بلکه آن را زندگی می کند. او همه چیز را و همه مردم را به یک اندازه مهم و با ظرفیت یکسان برای تعالی می بیند. در حالی که دیگر عابران پیاده یک بی خانمان را نادیده می‌گیرند، هیرایاما با تعجب شاهد حرکات مرد در رقص است. و حتی توالت ها، اگرچه کاربردشان پست است، اما جواهرات معماری هستند.
وجود زاهدانه هیرایاما به اصول اولیه بازمی گردد: موسیقی ضبط شده بر روی نوارهای کاست جمع آوری شده در دوران جوانی او؛ کتاب های دست دوم خریداری شده از کتابفروشی محلی؛ و یک دوربین فیلمبرداری کامپکت که با آن چیزهایی را ضبط می کند که او را خوشحال می کنند. به نظر می رسد تعامل بین آسمان و درختان برای هیرایاما اهمیت خاصی دارند، چیزی که او با نگهداری از نهال های شکننده افرا ژاپنی به منظور پرورش آنها در آپارتمانش نشان می دهد.
موسیقی و دریچه ای به روح هیرایاما
جذابیت این شیوه و سبک زندگی، تا حد زیادی مدیون عملکرد قابل توجه یاکوشو است. این بازیگر که فیلم‌های قبلی‌اش شامل خاطرات یک گیشا، اورکا و بابل است، می‌تواند زندگی درونی فوق‌العاده غنی را، تقریبا به‌طور کامل بدون تکیه بر دیالوگ، منتقل کند. انتخاب موسیقی فیلم نیز به همان اندازه در درک ما از سفر هیرایاما در سراسر جهان مهم است. او به موسیقی راک دهه 60 و 70 آمریکایی و بریتانیایی (Velvet Underground، Kinks، Otis Redding، Patti Smith) و فولک ژاپنی همان دوره گوش می دهد. ترانه های انتخاب شده، به‌ویژه آهنگ لو رید که با عنوان فیلم یکسان است و احساس خوب نینا سیمون، پنجره‌هایی به روح هیرایاما در هر لحظه هستند. این حس صلح و صفا در شخصیت محوری یک فیلم نادر است.
سخن آخر
روزهای عالی، بی هیچ حاشیه ای، موفق ترین فیلم روایی وندرس پس از مدت زمانی طولانی است. این داستان توکیویی با ریتم‌های ملایم و عمق زیاد، ما را به یاد جواهر سینمای آهسته یعنی «یک زندگی مفید» فدریکو ویروژ و شاهکار خود وندرس یعنی «بال‌های هوس» می اندازد. هیرایاما ممکن است یک فرشته نباشد، اما چیزی در شادی آرام دنیای اطراف او وجود دارد.
این امکان وجود دارد که روزهای عالی، نامزد اسکار بهترین فیلم بین‌المللی، به همان اندازه که یک فیلم است، یک مانیفست باشد. یعنی استدلالی به نفع یک روش جایگزین. تصادفی نیست که هیرایاما از فناوری آنالوگ نسبت به دیجیتال (نوار کاست، دوربین فیلمبرداری کامپکت) استفاده می کند. هجوم دیجیتال، با سر و صدا و حواس‌پرتی‌هایش، در تقابل مستقیم با آرامش و خلوص معنوی است که او هر روز برای آن تلاش می‌کند. شاید فیلم به شیوه مودبانه و بی ادعای خود نه فقط از یک نگاه جدید، بلکه از یک روش جدید زندگی نیز دفاع می کند.
منبع: وبسایت گاردین
کپی لینک
دانلود
اشتراک گذاری
